مادر بزرگوار بنده، هر از گاهی به جلسات زنانه ای می رود که بیشتر اعضای آن را قشر شریف حاج خانوم ها تشکیل می دهند.
هر از گاهی هم چند سوژه جالب و دست اول برای ما می آورد.
چند روز پیش باز هم به یکی از این جلسات رفته بودند. جلسه ای که در دلش مجلس "ثبت نام کنان" برگزار شده بود.
نقل قول مستقیم:" یه خانومه که خیلی هم مومنه، گفت حاج خانوم ها هر کی دختر دم بخت داره، بیاد و اسمش رو بنویسه. خیلی از پسردارها مِی یان و سراغ دختر خوب رو از من می گیرند."
خلاصه این که حاج خانوم دفترش را در آورد و شروع به ثبت نام متقاضیان کرد. لیستی که شامل نام خانوادگی، شماره تلفن و سن دختر بود و خیلی زود هم چند اسم در آن ثبت شد.
قدیم ها که سن من بهش قد نمی دهه، دلاک ها این نقش را ایفا می کردند.معمولا مادر دختری که نسبت به تعداد خواستگاران دخترش احساس خطر می کرد، و در مورد سن دخترش (دختر که رسید به 20، باید به حالش گریست)، نگران بود، پولی به دلاک می داد و می خواست تا بر اساس شناختی که از خانواده های پسر دار دارد، دخترش را به یکی از آنها معرفی کند. حالا این کار از حمام های عمومی که دیگر جمع شده اند، به جلسات حاج خانوم ها راه باز کرده است.
سابقه حضور در این جلسات را دارم. اتفاقا چند وقت پیش به یکی از این مجالس رفتم. حرف های خانوم جلسه ای خیلی آشنا بود. به طوری که من را 18-19 سال عقب برد. دیدم چه جالب، من بزرگ شدم؛ اما حرف ها بعد از این دو دهه هنوز همونه که بود؛ البته با چیزهایی که جدیدا از این مجالس شنیدم، کارکرد دیگری هم به آن اضافه شده و آن دختریابی با انجام ثبت نام است.
براساس نقلی که شنیدم کمترین مدرک تحصیلی دخترانی که نامشان وارد این لیست شد، لیسانس بود؛ اما مشخصات ریز دختران ثبت نمی شد و تنها سن و شماره تلفن در لیست وارد می شد، یک فرض: مادری که برای شازده پسر 30 ساله اش به دنبال دختری خوب و نجیب می گردد. پسری که در سال اول دبیرستان بعد از آن که نتوانست نمره قبولی بگیرد همراه آقاجان راهی بازار میوه و تره بار شد و حالا از همین حاج خانوم سراغ دختر
هر از گاهی هم چند سوژه جالب و دست اول برای ما می آورد.
چند روز پیش باز هم به یکی از این جلسات رفته بودند. جلسه ای که در دلش مجلس "ثبت نام کنان" برگزار شده بود.
نقل قول مستقیم:" یه خانومه که خیلی هم مومنه، گفت حاج خانوم ها هر کی دختر دم بخت داره، بیاد و اسمش رو بنویسه. خیلی از پسردارها مِی یان و سراغ دختر خوب رو از من می گیرند."
خلاصه این که حاج خانوم دفترش را در آورد و شروع به ثبت نام متقاضیان کرد. لیستی که شامل نام خانوادگی، شماره تلفن و سن دختر بود و خیلی زود هم چند اسم در آن ثبت شد.
قدیم ها که سن من بهش قد نمی دهه، دلاک ها این نقش را ایفا می کردند.معمولا مادر دختری که نسبت به تعداد خواستگاران دخترش احساس خطر می کرد، و در مورد سن دخترش (دختر که رسید به 20، باید به حالش گریست)، نگران بود، پولی به دلاک می داد و می خواست تا بر اساس شناختی که از خانواده های پسر دار دارد، دخترش را به یکی از آنها معرفی کند. حالا این کار از حمام های عمومی که دیگر جمع شده اند، به جلسات حاج خانوم ها راه باز کرده است.
سابقه حضور در این جلسات را دارم. اتفاقا چند وقت پیش به یکی از این مجالس رفتم. حرف های خانوم جلسه ای خیلی آشنا بود. به طوری که من را 18-19 سال عقب برد. دیدم چه جالب، من بزرگ شدم؛ اما حرف ها بعد از این دو دهه هنوز همونه که بود؛ البته با چیزهایی که جدیدا از این مجالس شنیدم، کارکرد دیگری هم به آن اضافه شده و آن دختریابی با انجام ثبت نام است.
براساس نقلی که شنیدم کمترین مدرک تحصیلی دخترانی که نامشان وارد این لیست شد، لیسانس بود؛ اما مشخصات ریز دختران ثبت نمی شد و تنها سن و شماره تلفن در لیست وارد می شد، یک فرض: مادری که برای شازده پسر 30 ساله اش به دنبال دختری خوب و نجیب می گردد. پسری که در سال اول دبیرستان بعد از آن که نتوانست نمره قبولی بگیرد همراه آقاجان راهی بازار میوه و تره بار شد و حالا از همین حاج خانوم سراغ دختر
بگیرد. دختری 23-25 سال. حاج خانوم هم بلافاصله چند شماره پیدا می کند و به مادر شازده حواله می کند.
حدس بقیه اش خیلی سخت نیست.
به تفکرات سنتی مادران نمی شه خرده گرفت؛ اما به نگاه دختران تحصیل کرده به خودشون و ازدواج شاید کمی بشه متعجب نگاه کرد. اتفاقی که این قدر براشون ساده است که سپرده شده دست حاج خانوم ها.
حدس بقیه اش خیلی سخت نیست.
به تفکرات سنتی مادران نمی شه خرده گرفت؛ اما به نگاه دختران تحصیل کرده به خودشون و ازدواج شاید کمی بشه متعجب نگاه کرد. اتفاقی که این قدر براشون ساده است که سپرده شده دست حاج خانوم ها.
