سلام خدای من

الان با ذوق و شوق و یک دنیا هیجان می رم سراغش. یادگاری که از 10 سال پیش با منه و هر سال تکرار می شه با آرزو و دعا برای همه دوستان و عزیزانم، از فائزه هدیه گرفتم.
اولین بار که برای خدا نامه نوشتم، بیشتر از 4-5 خط نتونستم بنویسم. اون هم تند و تند و پیش از این که "حول حالنا" تموم بشه. اما حالا برای خودش کلی رسم و رسوم پیدا کرده. گاهی خیلی شاعرانه می شه و شمعی هم روشن می کنم و گاهی ساده و معمولی فقط چند خطی می نویسم و پاکت می کنم و می گذارم توی صندوقم. تا ادای وظیفه کنم فقط.
اولا وقتی می نوشتم، همش در مورد خودم بود و آرزوهام. آخر سر هم برای این که مثلا نشون بدم خیلی آدم اهل دوست و رفیق و خانواده ای هستم، چند تا اسم می نوشتم و یه دعای رو هوا هم می کردم؛ اما یهو به خودم اومدم دیدم نامه می نویسم؛ اما از اول تا آخر دارم اسم دوست و آشنا رو می نویسم و برای هر کدومشون یه دعا و آرزویی می کنم.
سنت حسنه نامه نگاری عید و دم سال تحویل، کم کم به شب های یلدا رسید. هرسال هم پر آب و تاب تر و طولانی تر و پر از اسم دوستانی که از چند ساعت قبل بهم گفته بودند" بهناز منو یادت نره" و من هم کلی احساس مسوولیت می کردم که با اون قلم شیوا و آسمانیم خطی بنویسم.
حالا یه صندوق پر از نامه دارم که اول همشون نوشته شده" سلام خدای من. منم بهناز". نامه هایی که با بهانه یا بی بهانه نوشته می شه به امید این که خواسته هام سند بشه برای خودم و باز هم خدای خودم رو صدا کنم.