بی تفاوتی و رخوت در چهره تمام افراد به چشم می خوره.حتی انرژی بحث بر سر چهار سال آینده از بین رفته.تنها چند انفجار در کشور توانست ترس را در چهره ها بنشاند.
از سوی دیگر چهره های دیروز خیلی تغییر کرده.گاهی احساس می کنم هیچ کدام از آنها را نمی شناسم.
چشمان سبز سردار نظام از سبز به آبی تغییر کرده،لباس فرم جای خود را به کت و شلوارهای رنگارنگ و گران قیمت داده و آدم هایی که بنا بر شرایط هیچ گاه سر و صورت خود را مرتبط نمی کردند، امروز با ریش های آن کارد شده و صورت های اصلاح شده در مقابل دوربین ها ظاهر می شوند.همراه با لبخندی که نشان از دوستی و مهر دارد.
در مقابل این افراد نیز چهره های هنری و کارگردان هایی هستند که گویی در حال تبلیغ پفک هستند.سوالاتی که باید روسای جمهور آینده را به چالش بکشاند و برنامه هایش را تعیین کند به سوالاتی در حد حد و اندازه آستین، اجازه ارایش مو و صورت ، قد مانتو و......محدود شده
.
روزهای بدی است.بد است زیرا هر هشت کاندیدا معیار رای دهندگانشان را به هیچ گرفته اند.هرکدام در هر ژستی که می گیرند انگشتران پرنگینشان را به رخ می کشند و در کنارشان دخترانی با مانتوهای کوتاه، تنگ و روری هایی در فرق سر قرار دارند. می دانم که آنها هم فهمیده اند که با ظاهر دیروز رای نخواهند آورد از ان رو پا در راهی گذاشته اند که روزی خاتمی پیمود و همه او را به باد انتقاد گرفتند.در این شرایط چه تفاوتی می کند که پای صندوق های رای بروی یا نه؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر